Ik werk als receptioniste bij Tulip Inn Tropen in Amsterdam en ik heb ’t gehad hier. Ik wil weg maar ik heb nog geen nieuwe baan.
Tot mijn grote verrassing krijg ik een uitnodigingsbrief van Transavia. De sollicitatie is op een zondag en beslaat een halve dag. Mijn collega wil niet ruilen van dienst en ze heeft een andere collega ook al ingeseind om niet te ruilen met mij. Gelukkig ga ik goed om met de receptionisten die de nachtdiensten draaien en één van hun is bereid mijn dienst over te nemen. YES!
Op een zondagochtend sta ik bij de hangar waar de vliegtuigen van Transavia worden gestald, paraat voor de selectie. We hebben individuele gesprekken, we hebben groepsopdrachten en er is ook een acteur ingehuurd die een lastige passagier speelt en jij moet op een zo’n elegant mogelijk manier die lastige passagier zo mak als een lammetje krijgen.
Zo rond een 13:30 krijgen we de uitslag en worden we met z’n allen een zaal ingeloodst en op elke tafel ligt een envelop me een naam erop. Zodra ik mijn naam op de envelop zie liggen ga ik aan die tafel zitten en pak de envelop op. Het is een zware envelop! Dat is vast god nieuws denk ik want dat zullen vast allemaal formulieren zijn die ik moet invullen.
En inderdaad ik ben aangenomen!
Vol van mezelf reis ik weer af naar Amsterdam waar ik een middagdienst moet draaien. Ik bedank mijn collega van harte dat hij mijn dienst heeft overgenomen en ik begin de kas te tellen. Als mijn andere collega binnenloopt is ze licht verrast.
“Jij zou vanochtend toch werken, vraagt ze een beetje geïrriteerd?”
“Ja dat klopt en Cor heeft mijn dienst overgenomen zodat ik naar mijn sollicitatiegesprek kon.”
“Oh ja, dat gesprek ja. Nou fijn voor je dat je toch naar dat gesprek kon gaan zegt ze totaal niet gemeend.”
“Nou, wees blij dat Cor het van mij kon overnemen want binnenkort ben ik hier weg, hoef je ook niet meer met tegenzin een dienst met mij te draaien. Binnenkort ben ik hier weg. Ik ben aangenomen, zeg ik en ik been weg naar het kantoor”.
Geen gefeliciteerd, niets kan er van af. Maar mijn avond kan niet meer stuk want ik heb een nieuwe baan!
Als ik dan eindelijk mijn uniform ga ophalen meld ik me aan bij een soort balie…meer een soort gat in de muur, een weggeefluik. Ik noem mijn voor en achternaam en de korte ietwat dikke dame komt langzaam in beweging en sjokt naar achteren om mijn uniform te pakken. Die dame komt terug met een mannenuniform en roept ze ietswat chagrijnig “Derrel toch?”
Nee Da.Riel benadruk ik. En ik ben een vrouw geen man zeg ik als ik mijn neus ophaal als ze mij het mannenpak laat zien.
“Ja dat zie ik ook wel hoor, maar er is een mannenpak voor je besteld.”
“Tja dan hebben ze vast niet goed gekeken en aangenomen dat mijn naam een mannennaam is.”
“Moment zegt ze en zuchtend sjokt ze weer naar achter waarschijnlijk om te kijken of er ook nog een damesuniform beschikbaar is.”
“Na een paar minuten verschijnt ze weer en ze heeft een paar rokken, bloesjes met kort en lange mouw en een groen hoedje in haar hand.”
“Fijn zeg ik en ik neem de spullen in ontvangst en ze knikt kort.”
Dit heb ik nou al mijn hele leven dat mensen aannemen dat mijn voornaam Darryl een mannennaam is. Nee, mensen het is een unisex naam! Voor zowel mannen als vrouwen te gebruiken? Net als Robin bijvoorbeeld.
Heb jij de film Kill Bill gezien? De verpleegkundige “Elle” met dat oogkapje heet in het echt Darryl Hannah.
Maar ff serieus je wil niet weten hoe vaak ik tot de dag van vandaag word aangesproken met de heer Hoefdraad. Het werk wat ik doe vraagt met name dat het contact loopt via de e-mail. Mensen lezen niet of in ieder geval ze lezen niet goed. Ik sluit elke e-mail op mijn werk af met Mvr D. Hoefdraad en wekelijks krijg ik zeker 4 e-mails terug waar ze in de aanhef beginnen met de heer Hoefdraad…..om gek van te worden.
Laat het voor eens en voor altijd een opgelost mysterie zijn.
Heb je na het lezen van deze blog een glimlach op je gezicht overgehouden? Dan is mijn boek “De wereld ligt aan je voeten” waarschijnlijk ook iets voor jou.