Ben ik de enige die dit niet snapt?
Dat dacht ik vroeger vaak op de lagere school als we weer bezig waren met rekenen. Ik snapte hier vaak helemaal niets van. Op die momenten voelde ik me vaak dom, verloren eenzaam en alleen.
Als ik jaren later besluit mijn eerste bedrijf op te starten om kinderen met dyslexie te helpen is mijn waarom kraakhelder. Dat verloren gevoel van je dom, eenzaam en alleen voelen wegnemen en vervangen met plezier en helderheid. Ik wilde kinderen weer zelfvertrouwen geven door ze weer te laten geloven in zichzelf. Het belangrijkste ingrediënt was werken met beeld, klank en schrijfwijze in één. Het gezegde “een beeld zegt meer dan duizend woorden” is niet voor niets zo sprekend. En het denken in beelden is een superkracht van iemand die de stempel “dyslexie” heeft gekregen.
Ik hielp kinderen vanaf 7 tot en met 18 jaar met onder andere dyslexie en op een hele andere manier dan de trajecten die in het regulier onderwijs worden opgezet.
Ik las vroeger ontzettend veel als kind en lezen is iets waar ik nooit moeite mee heb gehad. Daarom wilde ik de kinderen met dyslexie meenemen in de wondere wereld van lezen. Als ik een boek las dan zag ik al die personages en de scènes die werden beschreven levendig voor me. Kinderen met dyslexie zijn vaak visueel ingesteld, dus ze zijn perfect in staat om de woorden die ze lezen om te zetten in beelden. Het probleem ligt echter bij de woorden waar ze geen beeld bij hebben. Zoals de, het, een, over, eronder en ga zo maar door.
Ken je dat sneeuwbeeld nog van vroeger wat je op televisie zag als de zenderontvangst slecht was?
Dat is het beeld wat ik had toen ik met rekenen werd geconfronteerd met allerlei symbolen en cijfers. Ik had geen idee wat ik nu precies moest doen. Dus een som was één groot sneeuwbeeld voor mij.
Een kind met leesproblemen heeft meerdere sneeuwbeelden in één zin omdat ze er geen beeld bij hebben. Neem een simpele zin als “Het paard springt over het hek”. Het begint al met een sneeuwbeeld want hoe ziet het woord “het” eruit. Dan een beeld van een paard (in mijn verbeelding een zwarte hengst). Een beeld van springen en dan weer twee keer een sneeuwbeeld van “over” en nogmaals “het”. Tot slot een beeld van een hek. Lijkt mij ontzettend vermoeiend om op deze manier te moeten lezen. En dan die druk die er vanuit school bij komt kijken want ja het gaat wel erg langzaam. Ja…duh…vind je het gek! Ik snap de frustratie maar al te goed.
Toen ik eenmaal de opleiding tot Davis counselor doorliep moest ik zelf ook alle modules doorlopen. Er waren 4 modules. De eerste was de dyslexiemodule, daarna dyscalculie, ADD en ADHD en tot slot autisme.
Bij de module dyscalculie vielen er zo ontzettend veel kwartjes omdat ik nu letterlijk ZAG wat de bedoeling was. Alles waar een trigger op zat, kleiden we uit en zetten we in beeld neer zodat ik kon ZIEN waar de denkfout zat.
Ja, je leest het goed, je kunt het oneerbiedig een soort kleitherapie noemen. Soms hadden we hele scènes uitgekleid en dan werd er naast de vele kwartjes die toen vielen ook ontzettend veel gejankt….echt…. de Tempo zakdoekjes waren niet aan te slepen! Achteraf gezien is dit één groot helingsproces geweest voor mij.
Ik zat met zoveel oud zeer en jeugdtrauma over het onderwerp rekenen dat ik tot ongeveer mijn 35e levensjaar rond heb gelopen met een beperkende overtuiging over mezelf dat ik niet kon rekenen.
Gelukkig kun je jezelf helen van trauma en niet alleen cognitief. Nou nou…trauma…. Darryl….really…beetje overdreven niet? Nou nee…ik heb ’t echt als trauma ervaren en daar gaat ’t om. Hoe heb je een bepaalde situatie ervaren als kind of als (jong) volwassene.
Heb jij ook een beperkende overtuiging over jezelf, die je in het dagelijks leven beperkt? Zit hier een ervaring achter die jij als traumatisch ervaren hebt?
Ik ben heel benieuwd naar je inzichten.
Brassa, Darryl