Ik ben een jaar of tien en ik heb pas leren breien. Zachtjes mompel ik tegen mezelf “insteken, omslaan, doorhalen en af laten glijden”. Ik ben al aardig op weg met…..ik weet nog niet wat het wordt. Mijn moeder komt naast me zitten en ze aanschouwt ’t breispektakel in stilte.
Dan voel ik aan dat ik nodig naar het toilet moet. Als ik weer terugloop naar de huiskamer, heeft mijn moeder mijn breiwerk in haar handen en zegt ze “Darryl, je hebt wel wat steken laten vallen hoor”. “Oh geeft niet hoor, mam. Dat zijn de knoopsgaten”.
Ik ben trots op mezelf dat ik heb doorgezet. In mijn leven zijn er zoveel dingen gebeurd dat ik altijd weer ben terug gevallen op mijn doorzettingsvermogen tot op de dag van vandaag.
Ondernemen is één van die dingen dat ik maar niet kan loslaten. Nadat ik mijn eerste bedrijf in 2014 had opgezet heb ik het echt geprobeerd. Drie jaar later had ik vijf klanten naar me toe weten te trekken en dus gedesillusioneerd hield ik het voor gezien. Nadat ik terugkwam van mijn wereldreis kon ik die ondernemerswens niet loslaten en probeer ik het weer. Puur om aan mezelf te bewijzen dat ik het kan.
Net als dat het breien na veel oefen is gelukt zet ik met het ondernemen ook kleine stappen voorwaarts. Ik weet trouwens niet of ik überhaupt nog breien kan.
Ik denk dat ik de steken die ik toen in mijn breiwerk had laten vallen, nu zie als een leermoment van doorzetten en doorpakken.
Doorzettingsvermogen is een eigenschap waar ik van kleins af aan op kon bouwen. Als ik één ding over mezelf durf te zeggen is dat ik altijd doorzet. Misschien is het een overlevingsstrategie geweest om maar vooral niet afhankelijk van anderen te hoeven zijn. Niets is me komen aanwaaien en mijn ervaring is dat ik veel alleen heb moeten doen.
Ken je het boek “Het slimme onbewuste” van Ap Dijksterhuis met een ijsberg op de kaft van het boek? Een groot deel van die ijsberg ligt onder water. Dit deel wat onder water ligt staat voor al het werk dat ik eerst heb gedaan voordat ik er überhaupt op kon bouwen. Nu levert het me grote en kleine successen op.
Ik had laatst een masterclass gepromoot op Instagram waarbij ik anderen door het proces heen loop hoe ze zelf een boek kunnen publiceren zonder uitgever. Er hadden zich twee mensen geregistreerd en niemand is komen opdagen uiteindelijk. Ik voelde me verslagen, ik was verdrietig en zwaar teleurgesteld want ik was elke dag komen opdagen in stories en/of mijn feed. Ik begon aan alles te twijfelen en ook dat stemmetje van “zie je wel, je kunt niet ondernemen”, kwam weer naar boven borrelen.
Totdat ik mezelf de vraag stelde, wat wil je doen? Opgeven of doorzetten? Opgeven is geen optie want ik moet en zal mijn eigen business hebben. Het toekomstperspectief om tot mijn 70e jaar van 9 tot 5 te moeten werken voor een werkgever. Dat zie ik echt niet zitten. Langzaam doodgaan van binnen terwijl ik weet dat ik mijn leven anders had kunnen invullen.
Stel je voor, je komt als zeventig jarige het kantoor binnenlopen, je parkeert je rollator bij je bureau. Om 10 uur gaat het alarm af als reminder dat je je medicijnen moet nemen. Oh shit dat was ik vergeten mijn medicijnen. Ook daar is rekening mee gehouden, op het werk heeft iedereen heeft zijn eigen medicijn doos klaar staan (als je medicijnen gebruikt uiteraard). Als je je medicijnen vergeten bent….no worries op het werk hebben ze een medicijnencorner….Als ik dit typ word ik er al mistroostig van.
Dankbaar voor deze baan maar voor mij een tussenstation. En gelukkig ga ik (nog) niet met tegenzin naar mijn werk.
Als jij naar jou breispektakel in het leven kijkt waar heb jij steken laten vallen en wat heb je ervan geleerd?
P.S: Mocht mijn schrijfstijl je bevallen ik heb ook het boek “De wereld ligt aan je voeten” geschreven. Als je hier klikt kun je een kijkje nemen.