Videos

Vroeger verslond ik het ene boek na het andere boek en stond ik om de week weer met mijn moeder in de bibliotheek. De boeken die ik gelezen had leverde ik in en nam weer een stapeltje nieuwe boeken mee naar huis.

Op de lagere school zat ik in de klas van meester Jan. Hij was een begenadigd storyteller. Elke vrijdagmiddag gaf hij een one man storytelling show en vertolkte hij een paar hoofdstukken uit het boek van Virginia Andrews “Bloemen op Zolder”. De manier waarop hij de scènes beschreef en wat er gebeurde met de personages zorgde ervoor dat ik in de scène werd getrokken. Ik kon alle personage levendig voor mij zien. Het feit dat ik zo kon genieten hiervan heb ik denk ik ook te danken aan mijn affiniteit met taal.

Elke affiniteit met rekenen ontbrak echter. Ik snapte het nooit, ik vond het moeilijk, ik was altijd als laatste klaar met rekenopdrachten en ik voelde me altijd dom alleen en eenzaam.

Toen ik in 2014 mijn eerste onderneming opzette en kinderen hielp met dyslexie vanuit mijn affiniteit met taal. Ik wilde de kinderen helpen dat  gevoel van je dom, alleen en eenzaam voelen  in het lezen en schrijven wegnemen. Want dat was hetzelfde gevoel wat ik ook had ervaren maar dan op het gebied van rekenen. Dit gevoel wilde ik om zetten naar plezier in het lezen en schrijven. Genieten van het proces en hierbij ook een stukje helderheid en structuur aanbieden. Mijn waarom om deze kids te helpen was helder.

Nu lijkt het me leuk om voor de mensen die er al heel lang van dromen om een boek te schrijven maar dit steeds voor zich uit schuiven een masterclass aan te bieden.

In deze masterclass bespreek ik mijn eigen proces van het publiceren van een boek en welke stappen jij kunt zetten. Hoe begin je met het schrijven van een manuscript, welke kosten komen om de hoek kijken om een boek te publiceren. Hoe maak je de keuze om voor een uitgever te kiezen of zelf je boek te publiceren. Wat is de tijdsinvestering? Wat kun je uit je social media aanwezigheid halen en hoe kun je de reguliere media voor je laten werken en nog veel meer.

Nog steeds vanuit dat stukje affiniteit met taal wil ik het voor jou, toekomstige auteur in de dop, helder en overzichtelijk maken wat je kunt verwachten als je besluit om een boek te gaan schrijven en zelf wil publiceren.

Ben jij bij mijn masterclass “In zes tot 12 maanden zelf je boek publiceren” op 24 mei 2023 om 20:00 via Zoom? Deelname is gratis en aanmelden kan via deze link

 

Darryl, kun jij deze som op het bord even uitleggen?

Ik sta met lood in mijn schoenen op en ik denk alleen maar “ik weet het antwoord niet en nu wil je ook nog dat ik de som ga uitleggen?”

Ik sta voor het bord, het zweet breekt uit, ik kijk naar de som en ik voel de tranen opwellen. Iedereen staart naar me en ik voel me opgejaagd. De juf begint ongeduldig haar gewicht van het ene naar het andere been te verplaatsen. Ik rol het krijtje wat ze in mijn handen heeft geduwd heen en weer tussen mijn handpalmen en nu voel ik dat de tranen over mijn wangen rollen. Ehm….ok zegt de juf…ga maar zitten Darryl. Ik leg het wel even uit. En ze begint de uitleg af te raffelen en ik ben haar al kwijt voordat ze begint.

Dit moment…eigenlijk alle rekenmomenten….zorgde voor zoveel stress!! En al deze momenten tezamen zie ik als trauma. Momenten van ongelooflijk veel stress die ik als traumatisch ervaren heb.

Volgens de definitie uit de van Dale betekent trauma:

1 verwonding;

2 (psychologie) hevige geestelijke aandoening die een stoornis veroorzaakt.

Met de eerste definitie zeg ik…mwah…de gebeurtenis kan inderdaad een ervaringswond hebben gecreëerd. Alleen heeft de van Dale het in dit geval over een fysieke verwonding. En een verwonding op zichzelf is niet traumatisch (vind ik). Het is de gebeurtenis waardoor de verwonding is ontstaan die als traumatisch is ervaren.

Met de tweede definitie gaat de van Dale er vanuit dat trauma alleen in het hoofd afspeelt als zijnde een geestelijk aandoening die een stoornis veroorzaakt.

Trauma speelt zich niet alleen af in het hoofd. We hebben ook nog een heel lijf waar alle emoties van dit trauma zijn opgeslagen.

Trauma kan in mijn beleving ontstaan door verschillende oorzaken.

1 Discriminatie;

2 Medische ingrepen;

3 Bevalling;

4 Ongeval/ziekte/ongeluk;

5 Aanranding/verkrachting;

6 Toxische partner/familielid/vrienden;

7 Vluchten uit je land;

8 Verlies van werk/familie/vrienden;

9 Gebeurtenissen uit jeugd of (jong) volwassen periode.

Trauma zorgt voor stress, de emoties van die stressmomenten worden opgeslagen in je lichaam en ook als herinnering in je hoofd. Zodra er iets gebeurd wat een herinnering van vroeger activeert komen ook die emoties weer omhoog en reageer je vanuit een overlevingsstrategie om je veilig te houden.

De oplossing is helen van binnenuit. In je lichaam zit zoveel stress opgeslagen maar in de meeste gevallen gaat men alleen met het hoofd aan de slag. Ook belangrijk maar het kan veel effectiever als je hoofd en je lijf aan de slag gaat. Durf jij je emoties te doorvoelen…en wil je dat?

Veel mensen willen of durven dit niet en blijven daarom hangen in oud gedrag.

Ben jij team doorvoelen of kies je liever voor team oud zeer?

Laat je een reactie achter in de comments? Ik ben heel benieuwd naar je reactie.

Ben ik de enige die dit niet snapt?

Dat dacht ik vroeger vaak op de lagere school als we weer bezig waren met rekenen. Ik snapte hier vaak helemaal niets van. Op die momenten voelde ik me vaak dom, verloren eenzaam en alleen.

Als ik jaren later besluit mijn eerste bedrijf op te starten om kinderen met dyslexie te helpen is mijn waarom kraakhelder. Dat verloren gevoel van je dom, eenzaam en alleen voelen wegnemen en vervangen met plezier en helderheid. Ik wilde kinderen weer zelfvertrouwen geven door ze weer te laten geloven in zichzelf. Het belangrijkste ingrediënt was werken met beeld, klank en schrijfwijze in één. Het gezegde “een beeld zegt meer dan duizend woorden” is niet voor niets zo sprekend. En het denken in beelden is een superkracht van iemand die de stempel “dyslexie” heeft gekregen.

Ik hielp kinderen vanaf 7 tot en met 18 jaar met onder andere dyslexie en op een hele andere manier dan de trajecten die in het regulier onderwijs worden opgezet.

Ik las vroeger ontzettend veel als kind en lezen is iets waar ik nooit moeite mee heb gehad. Daarom wilde ik de kinderen met dyslexie meenemen in de wondere wereld van lezen. Als ik een boek las dan zag ik al die personages en de scènes die werden beschreven levendig voor me. Kinderen met dyslexie zijn vaak visueel ingesteld, dus ze zijn perfect in staat om de woorden die ze lezen om te zetten in beelden. Het probleem ligt echter bij de woorden waar ze geen beeld bij hebben. Zoals de, het, een, over, eronder en ga zo maar door.

Ken je dat sneeuwbeeld nog van vroeger wat je op televisie zag als de zenderontvangst slecht was?

Dat is het beeld wat ik had toen ik met rekenen werd geconfronteerd met allerlei symbolen en cijfers. Ik had geen idee wat ik nu precies moest doen. Dus een som was één groot sneeuwbeeld voor mij.

Een kind met leesproblemen heeft meerdere sneeuwbeelden in één zin omdat ze er geen beeld bij hebben. Neem een simpele zin als “Het paard springt over het hek”. Het begint al met een sneeuwbeeld want hoe ziet het woord “het” eruit. Dan een beeld van een paard (in mijn verbeelding een zwarte hengst). Een beeld van springen en dan weer twee keer een sneeuwbeeld van “over” en nogmaals “het”. Tot slot een beeld van een hek. Lijkt mij ontzettend vermoeiend om op deze manier te moeten lezen. En dan die druk die er vanuit school bij komt kijken want ja het gaat wel erg langzaam. Ja…duh…vind je het gek! Ik snap de frustratie maar al te goed.

Toen ik eenmaal de opleiding tot Davis counselor doorliep moest ik zelf ook alle modules doorlopen. Er waren 4 modules. De eerste was de dyslexiemodule, daarna dyscalculie, ADD en ADHD en tot slot autisme.

Bij de module dyscalculie vielen er zo ontzettend veel kwartjes omdat ik nu letterlijk ZAG wat de bedoeling was. Alles waar een trigger op zat, kleiden we uit en zetten we in beeld neer zodat ik kon ZIEN waar de denkfout zat.

Ja, je leest het goed, je kunt het oneerbiedig een soort kleitherapie noemen. Soms hadden we hele scènes uitgekleid en dan werd er naast de vele kwartjes die toen vielen ook ontzettend veel gejankt….echt…. de Tempo zakdoekjes waren niet aan te slepen! Achteraf gezien is dit één groot helingsproces geweest voor mij.

Ik zat met zoveel oud zeer en jeugdtrauma over het onderwerp rekenen dat ik tot ongeveer mijn 35e levensjaar rond heb gelopen met een beperkende overtuiging over mezelf dat ik niet kon rekenen.

Gelukkig kun je jezelf helen van trauma en niet alleen cognitief. Nou nou…trauma…. Darryl….really…beetje overdreven niet? Nou nee…ik heb ’t echt als trauma ervaren en daar gaat ’t om. Hoe heb je een bepaalde situatie ervaren als kind of als (jong) volwassene.

Heb jij ook een beperkende overtuiging over jezelf, die je in het dagelijks leven beperkt? Zit hier een ervaring achter die jij als traumatisch ervaren hebt?

Ik ben heel benieuwd naar je inzichten.

Brassa, Darryl

 

 

Lieve lezer,

Vanaf nu zal ik elke week een blog posten op mijn website en op Linkedin.

Mijn naam is Darryl Hoefdraad (als je dit leest op mijn website dan is deze introductie wellicht wat overbodig). Op het moment van schrijven van deze blog 48 jaar, auteur van 2 boeken, wereldreiziger en van tijd tot tijd eenzaam.

In 2017 toen voor mijn gevoel alles tegen zat heb ik mijn baan opgezegd, huis verkocht, bedrijf op pauze gezet en van juli 2017 tot februari 2019 een wereldreis gemaakt in mijn eentje.

Uit die wereldreis ervaring zijn twee boeken komen rollen. “De wereld ligt aan je voeten” en “Upturn 2”. Ook te vinden op deze website.

Nu heb ik één onderwerp scherp waar ik me voor nu op wil richten.

Ik benoemde het net al even, eenzaam zijn en alleen zijn een thema wat (in retroperspectief) als een rode draad door mijn leven speelt. Nu ik zelf in mijn eenzaamheid helingsproces zit heb ik besloten om hier meer over te delen via een blog.

Hoe toepasselijk om als auteur het geschreven woord hiervoor te gebruiken. Ik hoop hier anderen die ook eenzaamheidsgevoelens ervaren hiermee te inspireren en mee te geven dat je jezelf kunt helen.

Naast dit onderwerp waar volgens mij de schaamte echt vanaf mag, schrijf ik hoe persoonlijke ontwikkeling mij heeft geholpen in mijn levensreis. Tot slot kan ik het niet laten ook over mijn favoriete onderwerp te schrijven namelijk, reizen! Hoe kan het ook anders.

Ik beloof je, het wordt geen zware blog vol drama en zelfmedelijden. Het wordt een blog met een lach en een traan gemarineerd in een sausje van verschillende emoties die de revue passeren, afgeblust met een inzicht of een zienswijze.
Voor nu ben ik voornemens om elke week een blog te publiceren.

Brassa,
Darryl.

Het volgen van mij hart is niet iets wat ik altijd gedaan heb. Ik nam veelal beslissingen met mijn ratio terwijl mijn gevoel iets anders zei. Terugkijkend op de besluiten die ik genomen had kwam ik toch altijd tot de conclusie dat als ik geluisterd had naar mijn hart dan….

Ken je dat, een mismatch tussen ratio en gevoel?

In 2016 was ik zo ontevreden over datgene wat ik had opgebouwd en de keuzes die ik had gemaakt. Ik was niet tevreden met mijn huis, mijn baan, mijn bedrijf, mijn liefdesleven….dus…weg ermee en opnieuw beginnen met een frisse start.

Te beginnen met een wereldreis, alleen en op mijn 42e!

Uiteindelijk heeft de wereldreis het proces in gang gezet om steeds meer te vertrouwen op mijn ‘gut feeling’.