Auteur: Darryl Hoefdraad

Ik werk als receptioniste bij Tulip Inn Tropen in Amsterdam en ik heb ’t gehad hier. Ik wil weg maar ik heb nog geen nieuwe baan.

Tot mijn grote verrassing krijg ik een uitnodigingsbrief van Transavia. De sollicitatie is op een zondag en beslaat een halve dag. Mijn collega wil niet ruilen van dienst en ze heeft een andere collega ook al ingeseind om niet te ruilen met mij. Gelukkig ga ik goed om met de receptionisten die de nachtdiensten draaien en één van hun is bereid mijn dienst over te nemen. YES!

Op een zondagochtend sta ik bij de hangar waar de vliegtuigen van Transavia worden gestald, paraat voor de selectie. We hebben individuele gesprekken, we hebben groepsopdrachten en er is ook een acteur ingehuurd die een lastige passagier speelt en jij moet op een zo’n elegant mogelijk manier die lastige passagier zo mak als een lammetje krijgen.

Zo rond een 13:30 krijgen we de uitslag en worden we met z’n allen een zaal ingeloodst en op elke tafel ligt een envelop me een naam erop. Zodra ik mijn naam op de envelop zie liggen ga ik aan die tafel zitten en pak de envelop op. Het is een zware envelop! Dat is vast god nieuws denk ik want dat zullen vast allemaal formulieren zijn die ik moet invullen.

En inderdaad ik ben aangenomen!

Vol van mezelf reis ik weer af naar Amsterdam waar ik een middagdienst moet draaien. Ik bedank mijn collega van harte dat hij mijn dienst heeft overgenomen en ik begin de kas te tellen. Als mijn andere collega binnenloopt is ze licht verrast.

“Jij zou vanochtend toch werken, vraagt ze een beetje geïrriteerd?”

“Ja dat klopt en Cor heeft mijn dienst overgenomen zodat ik naar mijn sollicitatiegesprek kon.”

“Oh ja, dat gesprek ja. Nou fijn voor je dat je toch naar dat gesprek kon gaan zegt ze totaal niet gemeend.”

“Nou, wees blij dat Cor het van mij kon overnemen want binnenkort ben ik hier weg, hoef je ook niet meer met tegenzin een dienst met mij te draaien. Binnenkort ben ik hier weg. Ik ben aangenomen, zeg ik en ik been weg naar het kantoor”.

Geen gefeliciteerd, niets kan er van af. Maar mijn avond kan niet meer stuk want ik heb een nieuwe baan!

Als ik dan eindelijk mijn uniform ga ophalen meld ik me aan bij een soort balie…meer een soort gat in de muur, een weggeefluik. Ik noem mijn voor en achternaam en de korte ietwat dikke dame komt langzaam in beweging en sjokt naar achteren om mijn uniform te pakken. Die dame komt terug met een mannenuniform en roept ze ietswat chagrijnig “Derrel toch?”

Nee Da.Riel benadruk ik. En ik ben een vrouw geen man zeg ik als ik mijn neus ophaal als ze mij het mannenpak laat zien.

“Ja dat zie ik ook wel hoor, maar er is een mannenpak voor je besteld.”

“Tja dan hebben ze vast niet goed gekeken en aangenomen dat mijn naam een mannennaam is.”

“Moment zegt ze en zuchtend sjokt ze weer naar achter waarschijnlijk om te kijken of er ook nog een damesuniform beschikbaar is.”

“Na een paar minuten verschijnt ze weer en ze heeft een paar rokken, bloesjes met kort en lange mouw en een groen hoedje in haar hand.”

“Fijn zeg ik en ik neem de spullen in ontvangst en ze knikt kort.”

Dit heb ik nou al mijn hele leven dat mensen aannemen dat mijn voornaam Darryl een mannennaam is. Nee, mensen het is een unisex naam! Voor zowel mannen als vrouwen te gebruiken? Net als Robin bijvoorbeeld.

Heb jij de film Kill Bill gezien? De verpleegkundige “Elle” met dat oogkapje heet in het echt Darryl Hannah.

Maar ff serieus je wil niet weten hoe vaak ik tot de dag van vandaag word aangesproken met de heer Hoefdraad. Het werk wat ik doe vraagt met name dat het contact loopt via de e-mail. Mensen lezen niet of in ieder geval ze lezen niet goed. Ik sluit elke e-mail op mijn werk af met Mvr D. Hoefdraad en wekelijks krijg ik zeker 4 e-mails terug waar ze in de aanhef beginnen met de heer Hoefdraad…..om gek van te worden.

Laat het voor eens en voor altijd een opgelost mysterie zijn.

Heb je na het lezen van deze blog een glimlach op je gezicht overgehouden? Dan is mijn boek “De wereld ligt aan je voeten” waarschijnlijk ook iets voor jou.

“He, Darryl wat is dat voor boekje?”

Ik sta in de Albert Heijn met een product in de ene hand en in mijn andere hand heb ik een klein zwart boekje. Aandachtig lees ik welk effect de stoffen die in dit potje zitten hebben op je lichaam.

“Het is een boekje waarin de E nummers zijn beschreven zeg ik.” Een collega komt naar me toe lopen die ook boodschappen aan het doen is.

“Ik kijk hoeveel troep er in dit potje zit zeg ik”. Ze kijkt me enigszins verbaasd aan en zegt, troep, hoe bedoel je?”

“Al die toegevoegde e-nummers noem ik troep, verduidelijk ik.” Ze kijkt me aan en fronst haar voorhoofd. “Fabrikanten gaan toch geen troep in het eten stoppen?”

Dat valt nog maar te bezien zeg ik. Het voornaamste doel van de fabrikant is winst maken en om die winst te maken gaan ze ver, erg ver. En soms in plaats van e-nummers, vermelden ze de volledige naam alsof het lijkt dat er geen schadelijke stoffen in het product zitten.

“Hmm ok, nou succes met bestuderen van de hoeveelheid troep en ze maakt met haar wijs en middelvinger van beide handen aanhalingstekens in de lucht en vervolgt haar weg.”

Jarenlang heb ik met dit zwarte boekje in mijn tas rondgelopen. In dit boekje staan alle e-nummers die slecht voor je zijn. Dus de e-nummers die je dient te vermijden zijn rood, de e-nummers die geen schade aanbrengen zijn groen en de e-nummers waar twijfels over bestaan is aangegeven met oranje. Aan ieder de keus om een oogje dicht te knijpen of niet. Meestal beweert zo’n fabrikant dat het geen kwaad kan. Maar kleine hoeveelheden in verschillende producten is opgeteld een heleboel.

Soms vinden mensen mij maar een beetje gek en misschien zelfs wantrouwend in dat opzicht. Dat gezegd hebbende moet ik ook toegeven dat ik verzot ben op chips. Het liefst bolognese chips (ruim besprenkeld met e-nummer E621 o.a) En af en toe kan ik mezelf niet in bedwang houden om geen chips te kopen.

Geen chips in huis halen werkt niet, ik ben zelfs een keer naar de nachtwinkel gefietst voor een zak chips. Tja het is wat als je ontwenningsverschijnselen vertoont. En de zak was op binnen 10 minuten…zo’n grote…weet je wel…zo’n gezinszak. Gezinszak, hahahaha wat een grap dat ze dit zo noemen.

Ik mocht van mezelf een tijd alleen naturel chips kopen met de gedachte erachter dat dit de gezondere optie was! Chips en gezond….”Goed bezig zei ik dan tegen mezelf, Darryl”. De omgekeerde wereld, het moet niet gekker worden.

Waar kun jij intens van genieten terwijl je weet dat er troep in zit?

Moest je ook een beetje grinniken van deze blog? Dan is mijn boek “De wereld ligt aan je voeten” ook iets voor jou.

Vroeger lustte ik niets, nou ja vrij weinig. Ik was zeer kritisch over wat ik lekker vond en wat niet.

Vroeger stuurde mijn moeder me altijd een hele week naar kamp. Verschrikkelijk vond ik het. Ik kan ’t me nog herinneren als de dag van gisteren dat we aan een lange tafel zaten tijdens het eten tijdens kamp.

Er werd aardappelen met ei en groente geserveerd, bleeegh. Gekookte aardappels eet ik tot de dag van vandaag nog steeds niet en ei, gatver van alleen de geur ga ik al van over mijn nek en dan die structuur…nee dank je wel.

Ik moest en zou van de kampleidster mijn bord leegeten anders mocht ik niet van tafel. Iedereen was al klaar met eten en ik was de enige die nog in de eetzaal zat.

Leuk dat dwingen maar als ik iets niet lust dat eet ik het niet! Ik had mijn bord voor me uitgeschoven en van mijn armen een kussen gemaakt. Op een gegeven moment voelde ik iemand tikken op mijn schouder. Het was de kampleidster. Ik mocht van tafel maar pas na een strenge blik deed ze een stap opzij en ik slofte naar de slaapzaal.

Tomaten vond ik ook altijd vies smaken. Zo’n melige structuur  en ’t smaakt naar niks. Dat jaar gingen we met de bus op vakantie naar Porec wat toen nog Joegoslavië heette en nu Kroatië.

Eenmaal aangekomen struinde we door de straten van Porec en we kwamen uit op een plein waar er markt was. Mijn moeder stond bij de groente en fruitkraam en ze kocht van die ovaalachtige tomaten.

Ze lachte naar me en ik keek naar de zak tomaten die ze in har hand had en ik haalde mijn neus op. Vervolgens vleiden we neer op het strand voor het hotel, althans het was meer een geëgaliseerd stuk beton.

Mijn moeder begon te eten van de tomaten en ik hoor mijn moeder steeds na elke tomaat mompelen “hmmm, lekker zeg”. Niet eens om mij over te halen.  “Mam, vraag ik hoe smaken die tomaten eigenlijk?”

“Heerlijk zoet, antwoord ze”.

Niet helemaal overtuigd geef ik als zwak argument

“Die in Nederland smaken écht heel melig” en ik trek mijn neus omhoog en kijk erbij alsof ik iets vies ruik.

“Ja, maar deze zijn door de zon gekust”.

“Huh, hoe bedoel je ?”

Door de zon gekust betekent dat ze door de zon zijn gerijpt, verduidelijkt mijn moeder. Oh ok maakt dat verschil? Jazeker zegt ze. Op dat moment ben ik zo nieuwsgierig geworden dat ik een tomaat uit het krakende papieren bruine zakje pak.

Ik veeg de tomaat af aan mijn broek zoals ik mijn moeder bij elke tomaat zie doen voordat ze ‘m in haar mond stopt. Dan steek ik ‘m in mijn mond en zodra ik wat kracht zet met mijn tanden op de tomaat, knapt ‘ie open en de zoete smaak vult mijn hele mond. Hmmm zeg ik, inderdaad lekker zoet en binnen no time is de zak leeg.

Dingen leren eten of drinken vind ik maar onzin. Als ik iets niet lekker vind dan ga ik mezelf niet lopen dwingen. Maar als die nieuwsgierigheid er is om iets nieuws te proberen en de smaak bevalt dan ben ik echt om! En ondanks dat ik nog steeds kritisch ben in wat ik we en niet eet, heb ik ondertussen meer smaken aan mijn palet toegevoegd.

Wat lustte jij vroeger niet en ben je nu dol op?

Krulden jouw mondhoeken spontaan omhoog bij het lezen van deze blog? dan is mijn boek “De wereld ligt aan je voeten” waarschijnlijk een schot in de roos.

Oeh….zal ik je wat vertellen? Ik vind het wel spannend hoor om dit met je te delen. Hier gaat ‘ie dan! Ik kom uit de kast als……HEKS. Zo ik heb ’t gezegd.

Althans zo voel ik me vaak als ik bezig ben met het maken van mijn crèmes, lotions, deodorant, parfum, shampoo, conditioner, suikerhars, tandpasta en nog veel meer. Nu draai ik mijn hand er niet meer voor om maar dat is wel eens anders geweest.

Het begon met het maken van deodorant. Ik had letterlijk elk merk deodorant in mijn badkamer staan. Naast het feit dat als ik een deodorant gebruikte dan brandde dat spul als de neten onder mijn oksels! Bij de meeste mensen brand het als de neten als je je geschoren hebt onder je oksels en dan deodorant onder je oksels spuit. Niet bij mij, bij mij brandde het elke dag als de neten.

In plaats van dat het de zweetgeur maskeerde ging ik er van stinken en zweten….niet te kort. Rond 10 uur in de ochtend liep ik al met klotsoksels rond op mijn werk. En ik douche 2x op een dag, dat je het even weet.

Het was zelfs zo erg dat ik (toen ik nog een vaste werkplek had op ’t werk) een aantal extra t-shirts had liggen in mijn la, een reiseditie vloeibare zeep, een washandje en een gastenhanddoek. Het was meer regel dan uitzondering dat ik rond het middaguur in de wc mijn oksels stond te wassen en een schoon zweetplekken vrij t-shirt aan stond te doen.

Op een dag was ik er klaar mee en ik heb dagen lopen zoeken naar een deodorant zonder shit erin. Het was toen 2010, dat weet ik nog goed want in dat jaar ben ik heleboel dingen anders gaan doen. Ik ben dagen op zoek geweest en eindelijk had ik een deodorant gevonden met echt alleen natuurlijke producten erin. Het was binnen no time binnen en de volgende dag nergens last van. En ik leefde nog lang en gelukkig!

Serieus denk je echt dat het verhaal zo eindigt. No way…hou je vast. De deodorant gaat natuurlijk een keer op. Dus ik ruim voor die tijd op zoek naar diezelfde deodorant, is die uit het assortiment gehaald! Nergens meer te krijgen. Ja in Amerika en dan moet ik $50 betalen om een blikje deodorant van $12 te verschepen. Ik dacht het niet. Wat nu….??

Ik heb alle ingrediënten die op de verpakking stonden gekocht en toen ze binnen waren ben ik gaan “Youtuben” (is dat eigenlijk een werkwoord?) Uiteindelijk had ik een recept gevonden om uit te proberen. Ik ging zelf mijn deodorant maken. Als die dame van Youtube het kan, kan ik het ook, was mijn devies.

Die dame had alle ingrediënten netjes afgewogen en bij elkaar gedaan en liet al die boters au bain-marie smelten. Bij de eerste stap dacht ik al….moet dat nou écht zo omslachtig? Kan ik ’t niet wat sneller doen? Gewoon in een pan smelten en dan laten afkoelen. Ik als die boters in de pan…..op het vuur doen (ja ik deed toen alles nog op gas) en toen moest ik nodig naar het toilet. Toen ik terugkwam stond de keuken blauw van de rook. Balkondeur en ramen open en nog een keer proberen. Uiteindelijk had ik na een paar keer proberen een deodorant (ik moest natuurlijk bij de andere stappen ook experimenteren of ’t sneller kon). Een zelfgemaakte deodorant met natuurlijke producten en het werkt als een tierelier.

Moraal van het verhaal…. ben jij ook een heks of een tovenaar?

Let’s do some magic together!

Grapje….nee het moraal van het verhaal mag je er zelf uit halen.

Jij bent slim genoeg je eigen conclusie hier uit te halen. Ik wilde dit verhaal gewoon met je delen.

P.S: Ben ik in staat geweest om je te laten lachen vandaag? Of verscheen er op z’n minst een glimlach op je gezicht en krulden je mondhoeken zich omhoog? Dan is mijn boek “De wereld ligt aan je voeten” een schot in de roos.

 

Een vriendin van mij gaat trouwen en ze wilde graag naar een bruiloftbeurs die in Amstelveen zou zijn. Dus samen met haar en nog een andere vriendin van haar hadden we met z’n drieën daar afgesproken.

Zodra we binnen zijn krijg ze een tas in haar handen geduwd met allemaal folders, kortingsbonnen je weet wel zo’n tas met eigenlijk alleen maar onzin in mijn beleving. Er zit nooit echt iets waardevols, leuks, bruikbaars of iets aparts in zo’n tas. De mensen die zo’n tas samenstellen kunnen ook niet meer buiten de box denken.

We lopen de zaal binnen en we worden gelijk aangesproken door zo’n dame die de allernieuwste techniek verkoopt in haar stand, om je te ontharen maar zonder scheermesjes. Ze begint ons één voor één wat vragen te stellen en als ze bij aankomt zeg ik haar dat ik niet scheer maar hars met zelfgemaakte suikerhars.

Niet ontmoedigd begint ze te vertellen over haar product. En eerlijk gezegd ze is goed in verkopen want ik ga er met mijn stomme kop ook in mee.

Ze pakt een roze siliconen houder en plakt hier een schuurpapiertje in en zodra die vriendin van mij op de stoel zit, steekt ze haar arm uit en die dame begint ronddraaiende bewegingen te maken.

Na een paar ronddraaiende bewegingen kijkt ze naar haar arm en vanuit de hoek waar ik kijk zijn de haren inderdaad weg. Ze gaat een paar met haar hand heen en weer over haar arm en ze zegt “nou moet je voelen, écht zacht”.

En toegegeven haar arm is inderdaad zacht als ik dat vergelijk met haar “onbehandelde” arm. Die andere vriendin van haar en ik gaan om de beurt in de stoel zitten en we krijgen ook een behandeling op een been of een arm.

Dan hengelt ze ons binnen met haar verkooppraatjes en we rekenen alle drie €35 af. En voor wat? Schuurpapier en een siliconen houdertje. Ja, je leest het goed…..schuurpapier en een houdertje!

Ik krijg ineens zo’n flashback dat ik zo’n tell sell reclame zit te kijken waar ze steeds een nieuw apparaat aanprijzen die je snel en makkelijk onder je bed kwijt kan.

Gast…. denk ik dan….als je al vijf van die apparaten hebt gekocht dan heb je écht geen ruimte onder je bed meer hoor! Na het 3^e apparaat is het gewoon een sta in de weg! En die onzin apparaten werken toch allemaal niet.

Ooit een keer zo’n band gekocht en die moest je doen om je buik doen en zonder er ook maar één situp voor te doen zou je binnen no time een sixpack hebben waar anderen jaloers op zouden worden. Ja ja ook daar ben ik ingestonken.

Of ik heb er nog eentje voor je. Ik ben laatst naar een make-up workshop geweest in Barneveld. De workshop was goed hoor maar achteraf wel spijt van al die crèmes die ik gekocht heb. Ik maak al jaren mijn eigen crèmes en toch ga ik die onzin kopen.

Zogenaamd dringt de ene crème alleen door tot de 2^e laag van de huid en heb je écht een serum nodig zodat deze kan doordringen tot de 5^e laag. Huh? Dacht ik nog toen ze dat zei…hebben we vijf huidlagen? Newsflash….we hebben maar 3 huidlagen ik heb ’t net ff gegoogled! Had ik veel eerder moeten doen.

Oh My God…. Waar krijg jij een gat van in je portemonnee?

Heb je gemerkt dat je mondhoeken omhoog krulden bij het lezen van deze blog? Dan is mijn boek “De wereld ligt aan je voeten” ook iets voor jou.

Ik ben er nu klaar mee, ik wil scheiden!

Huh? Wat bedoel je precies Darryl? Je bent niet eens getrouwd, hoe kun je dan gaan scheiden? Nou gewoon….mijn computer en ik gaan scheiden. Hij is zo traag geworden. Hij doet nog zijn best hoor maar hij heeft z’n beste tijd gehad. Bij het opstarten moet ik ‘m een soort van aanzwengelen en dan kan ik rustig een uurtje gaan wandelen voordat hij eindelijk is opgestart.

Vergeleken met de nieuwe computer die ik recentelijk van mijn werk heb gekregen (ik werk part-time bij een werkgever) Oh My God! Nu pas merk ik écht dat verschil.

Heb jij dat ook wel eens dat je vasthoudt aan oude gewoontes?

Vergelijk het met een bril. Ik ben brildragend maar voorheen had ik ‘m alleen nodig in het verkeer. Daar kwam niet veel later televisie kijken bij. Als ik boodschappen ging doen of gewoon shoppen dan liet ik mijn bril thuis. Maakt niet uit als ik een schim zie zwaaien naar mij, dat zal vast niet voor mij zijn.

Ja ja…ik hoor je wel hoor hard op praten…’t is gewoon ijdelheid. Dat klopt en ik kom er ook gewoon voor uit ook. En ja er zijn tegenwoordig ook oogoperaties voor….nou eh mij niet gezien hoor. Ik heb zowel mijn vader als mijn moeder begeleid nadat ze terugkwamen uit de operatie kamer met zo’n kapje op hun oog, nou nee hoor dank je wel.

Laatst vertelde iemand mij in geuren en kleuren hoe zijn oogoperatie was gegaan en alleen al hoe hij het vertelde kneep ik mijn ogen dicht….dat moet je tijdens de operatie helemaal niet hebben. Vandaar dat ze van die klemmen in je ogen zetten zodat dat niet kan!

Ok alle gekheid op een stokje ik drijf weer af. Enfin…kwam er laatst iemand naar me toe die zei dat hij me in de stad had gezien. “Ik enthousiast zwaaien, loop je gewoon stoïcijns een winkel binnen! ”

Ja sorry dan had ik mijn bril waarschijnlijk niet op. Waarom draag je dan geen bril als je naar buiten gaat?

En het was net alsof hij expres zout in mijn ijdelheidswond strooide. Ik heb ‘m maar afgepoeierd met één of ander excuus.

Het heeft me toen wel aan het denken gezet. Uiteindelijk toch naar mijn favoriete brillenwinkel geweest in Amsterdam. Een statement bril uitgekozen waar ik best wel veel complimenten over krijg ( je hoeft niets te zeggen over mijn bril als je dat niet wil, zie foto). En toen ik ‘m ging ophalen en ‘m opzette…..nou de woorden van Lee Towers galmde door mijn hoofd. “I can see clearly now, the rain is gone. I can see all the obstacles in my way”. Nu weet ik waar hij over zingt! Als iemand dit leest en je weet niet wie Lee Towers is….Google weet “alles”.

Nu zie ik alles in de verte scherp maar nu moet ik in de winkel mijn bril afdoen om die kleine lettertjes op de verpakking te kunnen lezen (hahaha).

Met al die troep die ze in het eten doen wil ik wel weten wat ik eet. Maargoed dat is stof voor een andere blog.

Waarom worden die lettertjes steeds kleiner? Echt mensen serieus, kappen nou met die onzin! En nee ik wil ’t niet horen mijn ogen zijn prima. Ik heb geen varifocus onzin nodig! Dat is gewoon een commerciële truc om je meer geld te laten uitgeven. Als je een bril hebt voor ver zien dan is het toch logisch dat je die af moet zetten om lettertjes van dichtbij te zien. Mijn ogen zijn nog prima in staat om van dichtbij te lezen.

Maar kunnen we serieus even afspreken dat de lettertjes een slag groter worden geprint op ’t etiket met zwarte inkt aub. En niet met van die fancy smancy gouden letters, dat ik met het product in mijn hand naar een plek moet lopen, waar er meer licht is in de winkel om de ingrediënten te kunnen lezen.

Kom op ik word ook een dagje ouder.

Who can relate?

P.S: Benieuwd naar nog meer schrijfsels van mij? Ik heb het boek “De wereld ligt aan je voeten” geschreven. Als deze blog een glimlach op je gezicht tovert dan weet ik zeker dat mijn boek dat ook zal doen.

 

Lang lang geleden werd er een kindje geboren en zij heette…….Nee grapje als ik mijn hele levensverhaal in één blog uit de doeken moet doen ben ik jullie al kwijt bij de eerste paragraaf.

Wist je dat ik er nooit van gedroomd heb om boeken te schrijven. Opeens was het idee er. Toen ik op wereldreis ging schreef ik het ene na het andere notitieboek vol met al mijn avonturen, frustraties, verwonderingen, gekke, zielige of grappige momenten. Het was voor mij een manier om de dag te verwerken want er was lang niet altijd iemand geïnteresseerd in mijn verhalen en ik moest ze toch kwijt.

Dus werden het mijn vertrouwde reisgenoten pen en papier aan wie ik mijn verhalen toevertrouwde. Ik denk dat ik in die periode van 18 maanden reizen een stuk of vijftien notitieboeken heb volgekalkt. Wat ik ermee zou doen daar had ik nog geen idee van.

Op 5 Februari 2019 zette ik weer voet op Nederlandse bodem. Na 18 maanden reizen was ik “verzadigd” en ik kon niets meer waarderen. Als ik iets wilde doen dan was het alsof er een onzichtbaar chagrijnige vrouw naast me zat die al mijn ideeën afkraakte. “Hebben we al gezien” , “Been there  done that”, “Hoeveel van die towers met ‘oogverblindend’ uitzicht op de stad kun je beklimmen Darryl?” En ik realiseerde me maar al te goed als ik niet meer dankbaar kon zijn om dit soort avonturen te ondernemen dan wordt het tijd om te gaan.

Ik moest alles weer opbouwen in Nederland. Een huis, een baan en misschien toch weer een business starten. Het idee waar ik mee rondliep was om mensen te inspireren en motiveren datgene te doen waar hun hart sneller van ging kloppen. Want ja dat had ik zelf achttien maanden gedaan dus waarom zou iemand anders dat niet kunnen. Mijn eerste ingeving was om als spreker aan de slag gaan maar na een oriënterend gesprek met sprekerscoach viel dat plan in duigen.

Omdat ik toch iets met al die verhalen wilde doen probeerde ik wat improvisatietheaterworkshops wat het ook niet helemaal was. In Augustus 2019 wist ik het ineens. Ik ga een boek schrijven dan kan ik toch wat met al die verhalen doen. Mijn manuscript was op 31 december 2019 af en ik kreeg de kans om nog een 2^e boek te schrijven met zes andere co-auteurs. Het leven kan soms raar lopen.

Of je nu een mogelijkheid krijgt om een boek in co-creatie te schrijven met anderen of er doet zich een andere mooie kans voor, als je er alleen aan blijft denken dan gaat er niets veranderen. Uiteindelijk moet je ook gaan met die banaan. Actie in de taxi!

Of zijn er anderen oorzaken die je tegenhouden om te beginnen met schrijven. Je geheim is veilig bij mij (knipoog).

Heb je van die opdringerige gedachten zoals:

• Wie zit er op mij te wachten? (Jij zit op jezelf te wachten om te beginnen)
• Wat zullen anderen wel niet van mij denken dat ik een boek ga schrijven.(Is de mening van anderen belangrijker dan die van jezelf?)
• Ik weet niet waar ik moet beginnen. (Bij het begin…I know…flauw)
• Ik ben er nu nog niet klaar voor. (Wanneer ben je er wel klaar voor?Wat moet er gebeuren om wel klaar te zijn? Wie heeft hier controle over?)
• De drempel is nu veel te hoog om een boek te schrijven. (Wat moet er gebeuren om die drempel te verlagen? Wie heeft hier controle over?)
• Een boek schrijven kost handen vol geld! (Ja, het kost inderdaad geld maar alles kost geld. Echter het meest kostbare bezit wat een mens heeft is tijd!! Geld kunt je altijd weer verdienen. Tijd krijg je nooit meer terug)
• En laten we eerlijk blijven, je wordt er ook niet jonger op met dat getwijfel.
• Ik heb er nu geen tijd voor. (Wanneer wel? Tijd maak je. Iedereen heeft 24 uur in een dag, tenzij jij de uitzondering bent).

Ja, ik weet het tough love. De keuze is altijd aan jou pak je de kans of niet?

En ben je ook van plan een boek te gaan schrijven onthoud dan: Goede schrijvers worden niet geboren ze worden gemaakt (ehmm nou technisch gezien worden ze wel geboren).

P.S: Ik ga op 30 juni 2023 van start met een groepcoachingprogramma om het fundament van je manuscript te maken. Vanuit dat fundament ga je aan de slag met je manuscript. Lijkt dit je wat? Stuur me een berichtje zodat we samen kunnen ontdekken of dit iets is voor jou. Er is plek voor 5 personen en we gaan 12 weken met elkaar aan de slag.

 

Ik ben een jaar of tien en ik heb pas leren breien. Zachtjes mompel ik tegen mezelf “insteken, omslaan, doorhalen en af laten glijden”. Ik ben al aardig op weg met…..ik weet nog niet wat het wordt. Mijn moeder komt naast me zitten en ze aanschouwt ’t breispektakel in stilte.

Dan voel ik aan dat ik nodig naar het toilet moet. Als ik weer terugloop naar de huiskamer, heeft mijn moeder mijn breiwerk in haar handen en zegt ze “Darryl, je hebt wel wat steken laten vallen hoor”. “Oh geeft niet hoor, mam. Dat zijn de knoopsgaten”.

Ik ben trots op mezelf dat ik heb doorgezet. In mijn leven zijn er zoveel dingen gebeurd dat ik altijd weer ben terug gevallen op mijn doorzettingsvermogen tot op de dag van vandaag.

Ondernemen is één van die dingen dat ik maar niet kan loslaten. Nadat ik mijn eerste bedrijf in 2014 had opgezet heb ik het echt geprobeerd. Drie jaar later had ik vijf klanten naar me toe weten te trekken en dus gedesillusioneerd hield ik het voor gezien. Nadat ik terugkwam van mijn wereldreis kon ik die ondernemerswens niet loslaten en probeer ik het weer. Puur om aan mezelf te bewijzen dat ik het kan.

Net als dat het breien na veel oefen is gelukt zet ik met het ondernemen ook kleine stappen voorwaarts. Ik weet trouwens niet of ik überhaupt nog breien kan.

Ik denk dat ik de steken die ik toen in mijn breiwerk had laten vallen, nu zie als een leermoment van doorzetten en doorpakken.

Doorzettingsvermogen is een eigenschap waar ik van kleins af aan op kon bouwen. Als ik één ding over mezelf durf te zeggen is dat ik altijd doorzet. Misschien is het een overlevingsstrategie geweest om maar vooral niet afhankelijk van anderen te hoeven zijn. Niets is me komen aanwaaien en mijn ervaring is dat ik veel alleen heb moeten doen.

Ken je het boek “Het slimme onbewuste” van Ap Dijksterhuis met een ijsberg op de kaft van het boek? Een groot deel van die ijsberg ligt onder water. Dit deel wat onder water ligt staat voor al het werk dat ik eerst heb gedaan voordat ik er überhaupt op kon bouwen. Nu levert het me grote en kleine successen op.

Ik had laatst een masterclass gepromoot op Instagram waarbij ik anderen door het proces heen loop hoe ze zelf een boek kunnen publiceren zonder uitgever. Er hadden zich twee mensen geregistreerd en niemand is komen opdagen uiteindelijk. Ik voelde me verslagen, ik was verdrietig en zwaar teleurgesteld want ik was elke dag komen opdagen in stories en/of mijn feed. Ik begon aan alles te twijfelen en ook dat stemmetje van “zie je wel, je kunt niet ondernemen”, kwam weer naar boven borrelen.

Totdat ik mezelf de vraag stelde, wat wil je doen? Opgeven of doorzetten? Opgeven is geen optie want ik moet en zal mijn eigen business hebben. Het toekomstperspectief om tot mijn 70e jaar van 9 tot 5 te moeten werken voor een werkgever. Dat zie ik echt niet zitten. Langzaam doodgaan van binnen terwijl ik weet dat ik mijn leven anders had kunnen invullen.

Stel je voor, je komt als zeventig jarige het kantoor binnenlopen, je parkeert je rollator bij je bureau. Om 10 uur gaat het alarm af als reminder dat je je medicijnen moet nemen. Oh shit dat was ik vergeten mijn medicijnen. Ook daar is rekening mee gehouden, op het werk heeft iedereen heeft zijn eigen medicijn doos klaar staan (als je medicijnen gebruikt uiteraard). Als je je medicijnen vergeten bent….no worries op het werk hebben ze een medicijnencorner….Als ik dit typ word ik er al mistroostig van.

Dankbaar voor deze baan maar voor mij een tussenstation. En gelukkig ga ik (nog) niet met tegenzin naar mijn werk.

Als jij naar jou breispektakel in het leven kijkt waar heb jij steken laten vallen en wat heb je ervan geleerd?

P.S: Mocht mijn schrijfstijl je bevallen ik heb ook het boek “De wereld ligt aan je voeten” geschreven. Als je hier klikt kun je een kijkje nemen.

 

Pssst zal ik je wat vertellen? Iets wat wellicht niet zo heel veel mensen weten over mij. Ik hou van chicklits….ik smul ervan!

En ik bedoel niet van zo’n slecht geschreven bouquetroman (ja die heb ik in een ver verleden ook gelezen) gewoon voor…..veldonderzoek.

Ik bedoel meer die verhalen die lekker luchtig zijn met een quasi voorspelbaar plot. De hoofdpersoon is altijd en eeuwig in ontkenning van een bepaalde “negatieve” karaktertrek en dan gebeurt er iets waar ze niet eerlijk voor uit wil komen. En dan begint ‘t, de ene leugen wordt verdoezeld met de ander totdat aan het eind van het boek komen alle leugens toch naar boven drijven en lijkt het (vanuit het perspectief van de hoofdpersoon) alsof de hele wereld tegen haar is. Geweldig ik hou ervan!

Mijn favoriete chicklit is de Shopaholic reeks van Sophie Kinsella. Het was “kismet” toen ik haar boek voor het eerst in handen had.

Ik was in de bieb eigenlijk op zoek naar het vervolg van het boek “Bloemen op Zolder” van Virginia Andrews. Ik was en misschien ben ik nog steeds een beetje verslaafd aan haar boeken. Dit gaat terug naar toen ik op de lagere school zat. Op de lagere school zat ik in de klas van meester Jan. Hij was een begenadigd storyteller. Elke vrijdagmiddag gaf hij een one-man storytelling show en vertolkte hij een paar hoofdstukken uit het boek van Virginia Andrews “Bloemen op Zolder”. De manier waarop hij de scènes beschreef en wat er gebeurde met de personages zorgde ervoor dat ik in de scène werd getrokken. We mochten het boek niet lenen in de bieb want anders wist je precies wat er ging gebeuren en dat vond hij niet leuk.

Jaren later volgens mij was ik begin dertig kwam ik totaal onverwacht het boek “Bloemen op Zolder” tegen in de bieb en ik werd terug in de tijd terug getransporteerd naar een vrijdagmiddag dat we in een kring met open mond zaten te luisteren naar meester Jan.

Maargoed…..ik drijf af….waar was ik ook alweer gebleven.

Oh ja…zwaar teleurgesteld kwam ik er achter dat het vervolg niet in de bieb aanwezig was van de reeks “Bloemen op Zolder” terwijl in het systeem wel stond dat er nog één exemplaar moest zijn.

Teleurgesteld liep ik langs de verschillende boekenrekken en ik trok willekeurig het eerste boek van de “Shopaholic” reeks uit het rek van Sophie Kinsella. Toen had ik nog geen idee of ik het een leuk boek zou vinden.

Maar zoals dat bij mij gaat als ik ervan smul dan heb ik ’t boek ook binnen no-time uit. Sommige mensen doen juist langzaam aan alleen om nog langer te kunnen genieten.

Ik kan dat niet, langzaam aan doen en elke dag een hoofdstuk lezen. Of elke dag één aflevering kijken van een vet leuke Netflix serie. Je wil toch zo snel mogelijk weten hoe ’t eindigt? Althans ik wel….dat trage gedoe….ik kan er niet tegen hoor. Tjop tjop gelijk lezen die hap.

Save the best for last zeggen ze wel eens. Nou écht niet! Geniet er zo snel mogelijk van is mijn devies.

Ben jij zo’n uitermate trage genieter? Of Ben jij zo’n Speedy Gonzalez in het genieten.

Nou begin ik me serieus af te vragen of sommige lezers een voetnoot nodig hebben met uitleg wie Speedy Gonzalez is…..maargoed ik hoor ’t wel.

Laat je me weten wat voor soort genieter jij bent?

 

Ken jij Shonda Rhimes?

Nee….er gaat geen belletje rinkelen?

Ok andere vraag…..ken jij de Netflix serie Bridgerton? Of Queen Charlotte a Bridgerton story? Misschien de serie How to get away with murder, Scandal, Private Practice, The Catch, Grey’s Anatomy….de lijst is eindeloos van alle series die deze vrouw heeft geschreven en I love it! Leuk feitje is dat ze zichzelf ziet als een introvert persoon en ik (Darryl….aangenaam de auteur van deze blog) ben ook introvert. En ik wil later als ik “groot” ben ook een hele reeks goed bekeken (Netflix) series schrijven of een kaskraker van een film. Vet eng om dit zo te zeggen maargoed ik moet het toch op de één of andere manier in de ether slingeren.

Ik had gisteren (op het moment van schrijven) een mastermind. Eh….wat is precies een mastermind hoor ik je vragen? Het is een kleine groep van mede ondernemers en we zien elkaar om de 14 dagen via Zoom onder de bezielende leiding van Steven de Cuba onze coach. Steven is vijfentwintig, super enthousiast, heel positief ingesteld en hij heeft heel bakken met energie. Energie voor tien! Hij zegt altijd…..ik ben niet voor iedereen en ik snap waarom hij dit zegt. We kunnen alles aan hem vragen echt niets is te gek en hij komt altijd met ideeën op de proppen waar ik nog niet bij stil had gestaan.

Het doel van deze mastermind is om onze online business te bouwen. Met enthousiasme, met knikkende knieeën, met de angst die bij het minste of geringste naar boven komt borrelen, alles mag er zijn. De deelnemers van deze mastermind zijn 9 vrouwen die allemaal een prachtige missie hebben en die zij beetje bij beetje aan de wereld gaan onthullen. Wacht jij maar af!

Ok…leuk voor je Darryl maar waarom begin je hierover? Nou iedereen krijgt uitgebreid de tijd om verslag te doen waar ze mee zitten, wat hun succesjes zijn en de projecten die nog in de steigers staan en langzaam maar zeker worden uitgerold. Toen ik aan de beurt was (ik heb altijd 1001 vragen) deelde ik dat ik mijn Masterclass aan het promoten was hoe je in zes tot twaalf maanden zelf een boek publiceert. Wat hierbij om de hoek kwam kijken was dat mijn emoties alle kanten op gingen. High highs and Low lows noemde ik het (de mastermind is in het Engels) dus vandaar dat ik hier en daar wat Engelse woorden zal gebruiken.

Een van mijn mede masterminders (ik weet niet eens of dit een écht woord is) vertelde eerlijk dat ze ooit een boek wil gaan schrijven maar dat voor haar de drempel veel te hoog is. Ze kwam met enkele ideeën op de proppen om over na te denken om mijn assortiment mee uit te breiden. Toen stelde één van de andere ondernemers mij de vraag “ Waarom ben jij in Stevens mastermind gestapt, want ik herken Stevens energie omdat ik ook zo ben, maar jij hebt een wat kalmere energie. Wat maakt dat jij voor Steven hebt gekozen?” Mijn eerste reactie was “hij heeft een six figure business en dat wil ik ook!” En de hele groep barstte in lachen uit.

Weet je zei ik, ik denk dat iedereen een introvert en extraverte kant heeft en dat iedereen een voorkeur heeft hoe je je gedraagt. Ik vind het prettig om me introvert te gedragen en ik heb geleerd door de jaren heen om ook die extraverte kant in mij aan te boren en op in te tunen. Vroeger was ik namelijk extreem verlegen en een echte muurbloem. Voor haar was het een eye-opener dat je niet persé extravert hoeft te zijn om ondernemer te zijn en aan sales te kunnen doen. Want kijk jij hebt twee boeken geschreven, hebt in de media gestaan en je bent storyteller en nu met je achtergrond verhaal erbij vind ik je steeds interessanter worden.

Maar zal ik je wat vertellen…..Shonda Rhimes die dame waar ik deze blog mee begon, zij is ook een introvert persoon en ze heeft een mega empire opgebouwd. Heb je haar boek “Year of Yes” wel eens gelezen echt een leuk boek (geen spon en ik ben geen affiliate). Op een dag besloot ze een jaar lang JA te zeggen tegen alle kansen die haar werden aangeboden. En al die kansen hebben haar gemaakt tot wie ze nu is zonder dat ze zich hiervoor anders hoefde voor te doen.

Dus mocht jij dit lezen en je ziet jezelf als een introvert persoon…..you do you girl! Go and shine want er is niets wat jij niet kunt doen ook al lijkt het soms dat het een extravert persoon makkelijker afgaat. Vind jouw manier!

Waar reken jij jezelf toe?

Team dansen op de tafel en hèèl veel energie

of

Team ik ga chillen op de bank met een kopje thee met niemand om me heen.

Leuk om je reacties te lezen in de comments waar jij je het meeste thuisvoelt.